“Nispeten” toplu eve uyanmak bile çok şeyi değiştiriyor. Kendi dağınığımı “artık” seviyorum yine de toplamaya çalışmaktan vazgeçmeyeceğim.
Bugün toplu bir eve uyandım. Bana iyi geldiğini sandığım, tecrübe ettiğim şey
❣️size iyi gelmeyebilir.
❣️şimdiki size iyi gelmeyebilir.
❣️size şimdi iyi gelmeyebilir.
Bunlar çok normal şeyler çünkü beyinlerimiz gibi hepimizin kişilik özellikleri, yetiştirilme şekli, istekleri ve idealleri çok farklı
❣️Denemek ve sürdürememek de çok olağan çok mümkün. Her yarım kalan bizim hatamız ya da beceriksizliğimiz kaynaklı olmak zorunda değil. Bunu hatırlamak lazım. Unutuyoruz. Dış seslerden duymaya alışık olduklarımızı durmaksızın kendimize söylüyoruz: tembelsin, beceriksizsin, istemiyorsun, çabalamıyorsun, maymun iştahlısın, yeterince istesen yaparsın…
Talihsizlik, yanlış şeyi denemek, yanlış zamanda denemek, yanlış insanla denemek, mükemmelini yapacağım diye iyiden mahrum olmak da var işin içinde.
Kendimiz için doğru olanı bulana kadar hem kendi “acaba böyle olur mu?”larımızı hem başkalarının “bende böyle oldu”larını denemekten korkmamalıyız.
🧡 Aydınlatılmış onamın önemine inanıyorum: “Ayça bunu deniyorsun ama sürdüremeyebilirsin, o kişinin aldığı sonuçları ya da verimi alamayabilirsin ve bunda bir sorun yok. Sonrasında kendini dövmek yok. Tamam mı?”
❣️Tamam.
🤓 Olmadı tekrar denerim. Çünkü o deneyen yeni bir Ayça olacak.